Fragment naszej kroniki z czasów okupacji hitlerowskiej:
„1 września 1939 roku złowieszcze, czarne stalowe ptaki powietrzne ukazały się nad Polską, przerywając tętno życia polskiego na przeszło pięć lat. Rozpoczęła się straszna wojna światowa, której ofiarą padły miliony istnień, a dzieło zniszczenia objęło wszystkie kraje, wszystkie miasta i wsie.
Rok szkolny wyznaczony na dzień 3 września nie rozpoczął się w całej Polsce, a więc i w tej szkole. Budynek szkolny nie rozbrzmiewa gwarem dziatwy polskiej do czerwca 1940 r., w którym to roku okupant niemiecki otworzył szkoły powszechne z polskim językiem nauczania. Do tego czasu wydawano w szkole tak zwane „Bezugscheiny” czyli zezwolenia na kupno odzieży, obuwia itd.
Budynek tej szkoły był jedynym budynkiem szkolnym w Dąbrowie, nie zajętym przez władze wojskowe, toteż bywały okresy, kiedy uczyły się
w nim trzy, a nawet cztery zmiany z różnych szkół.
Nauka. Władze okupacyjne zabroniły nauczania historii i geografii oraz używania jakichkolwiek podręczników. Wkrótce też nastąpiła redukcja godzin nauczania: dla klas młodszych do 2-ch, a dla starszych do 3-ch godzin dziennie.Powyższe przyczyny oraz ciągłe przerwy, to z braku opału w zimie, to z racji kopania ziemniaków, to z różnych innych powodów, stanowiły nie lada trudności w osiągnięciu możliwego poziomu naukowego.
Na kilka lat ucichły w szkole hymny państwowe, piosenki patriotyczne, wojskowe. Życie szkolne pozbawione imprez kulturalnych, społecznych, pozbawione harcerstwa gmin szkolnych i innych organizacji ograniczało się jedynie do nauki czytania, pisania i rachunków. Słowo o Polsce było surowo zabronione.
Wykorzystanie uczni i nauczycieli przez okupanta. Natomiast dbał okupant o wyzyskiwanie uczni i nauczycielstwa dla swoich potrzeb.
W wakacje i rozmaitego rodzaju dłuższe przerwy w nauce dziatwa pod opieką i kierownictwem nauczycieli zbierała lecznicze zioła. W szkole zajęta była również gromadzeniem starego żelastwa, szmat, butelek, makulatury i najrozmaitszych odpadków. Po skończeniu siedmiu, sześciu czy nawet pięciu oddziałów okupant wyzyskiwał dziatwę jako siłę roboczą w fabrykach czy też u rolników w Niemczech.
Nauczycielstwo poza nauką używane było do najrozmaitszych spisów, np. bydła, psów i prac w Magistracie, przy zbieraniu i segregowaniu ziół, kopaniu rowów. W czasie jednych wakacji nauczyciele musieli pracować we dworach w Niemczech.
Frekwencja uczni była w klasach nikła. Liczbę klas i sił nauczycielskich utrzymywano fikcyjnością liczb, obejmując nie uczęszczające do szkoły, a nawet nieżyjące dzieci.
Zasługą szkoły, a zwłaszcza p. Leona Stankiewicza, kierownika wydziału szkolnego w Magistracie, było uratowanie obrazów (między innymi „Hołd pruski”, „Grunwald” Matejki), map, katalogów klasyfikacyjnych dzienników i różnych sprzętów szkolnych. Toteż użyto wszelkich środków i sposobów, aby zapobiec zajęciu  budynku dla innych celów, co mogło być przyczyną utraty reszty ocalonych i przewożonych tu i ówdzie sprzętów. Kierownikami szkoły za czasów okupacji byli nauczyciele Polacy z Dąbrowy, p. Leon Dyja i Edmund Łańcucki.
Atmosfera. Nieradosna była atmosfera w szkole, a nauka napotykała na różnego rodzaju trudności i przeszkody. Niejednokrotnie uczniowie i nauczyciele przeżywali silne momenty wzruszeniowe, np. w czasie wysiedleń, gdy przychodzili Niemcy po uczni do szkoły, gdy zabierano uczni aresztowanych rodziców.
Ofiary terroru. Ofiarami terroru padli dwaj nauczyciele tej szkoły: pan Zygmunt Szkup, kierownik szkoły, więzień Dachau, po powrocie z obozu zmarł z wyczerpania Warszawie i pan Wiktor Baranowski, aresztowany w Kielcach, zamordowany został w obozie w Oświęcimie”.